Τρίτη 9 Ιανουαρίου 2018

Ο τελευταίος αποχαιρετισμός του παππού από τον εγγονό του - Βάλσαμο στον πόνο όλης της οικογένειας



Είναι περίεργο, αλλά συμβαίνει... Για εμάς που γράφουμε ενίοτε πολλά και σχετικά εύκολα, είναι δύσκολο να γράψουμε δυο αράδες όταν φεύγει από τη ζωή ένα αγαπημένο μας πρόσωπο.

Σαν ντοκιμαντέρ μικρής διάρκειας περνάνε μπροστά μας όλες οι στιγμές που ζήσαμε (ή δεν ζήσαμε) μαζί και -όταν αυτές επιχειρούμε να τις βάλουμε σε μια σειρά- δεν βαραίνουν οι πιο αντιπροσωπευτικές, αλλά οι πιο "δύσκολες" κι έτσι κάνουμε ένα κουβάρι το χαρτί με τις σκέψεις μας και προτιμάμε να το πετάξουμε.


Το ίδιο μού συνέβη όταν χάσαμε τον πατέρα μας, τον κυρ Βαγγέλη,
ο οποίος ξεκίνησε για το τελευταίο του ταξίδι πριν τρεις μήνες, πλήρης ημερών μεν, πλην όμως αιφνιδιαστικά και είναι κι αυτός ένας λόγος που δυσκολεύει τη θλίψη και τον πόνο να καταλαγιάσουν.

Δεν γνωρίζω πώς ορίζεται η διάρκεια ενός πένθους - φαντάζομαι ότι βασικό ρόλο παίζει ο βαθμός συγγένειας ή φιλίας με τον θανόντα. Δεν γνωρίζω ούτε ποιος ή ποιοι την ορίζουν.

Αν εξαρτιόταν από εμένα, σήμερα θα "διάταζα" τη λήξη της, όμως αντιλαμβάνομαι ότι το πένθος δεν μπορεί κανείς να το θέσει υπό καταστολή σε κανέναν με καμιά συμβουλή, με καμιά εντολή.

Κάποιες φορές όμως, αρκούν δυο γλυκιές κι από καρδιάς κουβέντες για να γίνουν βάλσαμο στον πόνο όσων "μένουμε πίσω".

Αρκούν δυο αράδες (που εγώ ποτέ δεν θα μπορέσω να γράψω αντίστοιχες), σαν αυτές που έγραψε ο γιος μου ο Μάνος ("γεροντή" τον έλεγε ο παππούς του) στο facebook, εκείνη τη δύσκολη νύχτα που ακολούθησε την κηδεία του πατέρα μας...


*** * ***
86 χρόνια φρόντισες για εμάς, συνέχισε να μας προσέχεις, όσοι σε αγαπάμε θα το έχουμε για πάντα ανάγκη.
  
του Μάνου Βάσσιου

Η ζωή είναι γεμάτη βιώματα.
Μέσα από αυτά, είτε καλά είτε κακά, καλούμαστε εμείς να γινόμαστε καλύτεροι.


Ένας θάνατος ενός πολύ αγαπημένου ανθρώπου θα μας κάνει να τον θρηνήσουμε. Αλλά από εκεί και πέρα, αυτό το βίωμα να κάνει καλύτερους εμάς σαν ανθρώπους.

Να είμαστε τολμηροί, σαν εσένα.
Να μη σκύβουμε ΠΟΤΕ το κεφάλι, σαν εσένα.
Να είμαστε καλοί άνθρωποι, σαν εσένα.
Να είμαστε δυνατοί, σαν εσένα.
Να αγαπάμε την οικογένεια, σαν εσένα.
Να φτάσουμε και εμείς στο τέλος και να μην έχει να πει κανένας κακό λόγο για εμάς, σαν εσένα (το μεγαλύτερο κατόρθωμα).

Ο Θεός σε πήρε απότομα, παππού. Αλλά όλα για κάποιο λόγο γίνονται. Ο Θεός δεν ήθελε να σε πονέσει, γιατί στη ζωή σου είχες περάσει πολλά. Άντεχες κι άλλο πόνο, δεν τον άξιζες όμως.

Εκεί που θα πας να είσαι αληθινός, όπως ήσουν και εδώ.

Είσαι γύρω μας, τις ιστορίες σου θα τις λέμε και πλέον θα γελάμε και θα χαμογελάμε, όπως ήθελες να κάνουμε όταν τις έλεγες εσύ.

Δεν νομίζω πως θες να είμαστε στεναχωρημένοι, πλέον μας βλέπεις όλους. Ε παππού;

86 χρόνια φρόντισες για εμάς, συνέχισε να μας προσέχεις, όσοι σε αγαπάμε θα το έχουμε για πάντα ανάγκη.

Καλό παράδεισο, Παππού μου!

Ο Γεροντής σου.


*** * ***
Η ομιλία του Λαοκράτη Βάσση στην εκδήλωση που διοργάνωσε ο Σύλλογος Ηπειρωτών Ελληνικού "Το Ζάλογγο" προς τιμήν του κυρ Βαγγέλη
 

Διαβάστε:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου