Τετάρτη 5 Ιουλίου 2017

«Φυλές» ανθρώπων στην Ελλάδα της κρίσης




Συμφωνείς ή διαφωνείς δεν μπορείς παρά να τιμάς αυτούς που κόντρα στο φόβο, τον πανικό και τη θεωρία των μονόδρομων παλεύουν συνειδητά για την απαλλαγή της χώρας απ’ το ζουρλομανδύα της νεοφιλελεύθερης Γερμανικής Ευρώπης, με απόλυτη επίγνωση ότι ο δρόμος της ανεξαρτησίας και αξιοπρέπειας είναι μακρύς, ανηφορικός και δύσβατος.

Συμφωνείς ή διαφωνείς, δεν μπορείς παρά να σέβεσαι τους ρεαλιστές που, παρά τα στραπάτσα και χαστούκια που δέχονται, δείχνουν σύνεση και ψυχραιμία, τεστάρουν καθημερινά τις αντοχές τους, κρατούν χαμηλούς τόνους και στάση αναμονής, περνούν βασανιστικά από το μικροσκόπιο πολιτικές και πολιτικούς, ζυγίζουν φίλους και εχθρούς της χώρας, έχοντας πειστεί ότι μόνο με λαϊκούς αγώνες και αλλαγή διεθνών πολιτικών συσχετισμών μπορεί ο κόσμος μας να γίνει καλύτερος και δικαιότερος.

Δεν μπορείς παρά να περιφρονείς αυτούς που, φανερά ή κρυφά, παροτρύνουν και εκλιπαρούν τους πάτρωνές μας «Γερά Γερούντ» και «Βάστα Σόϊμπλε». Είναι αρκετοί ανάμεσα μας πανάθεμα τη ράτσα μας. Ποτέ στον τόπο αυτό δεν έλειπαν οι δουλόφρονες, ξενόδουλοι και δοσίλογοι.

Μπορείς να καταλάβεις και να ανεχτείς κριτικάροντας όσους με απολίτικο τρόπο κατέχονται και κατευθύνονται από αισθήματα απόγνωσης, οργής και αγανάκτησης, φλερτάροντας με παράτολμες λύσεις, χωρίς καν να ψιλλιάζονται ή να υπολογίζουν τις συνέπειες των επιλογών τους. Θα είναι από τους πρώτους που θα το βάλουν στα πόδια με τις πρώτες δυσκολίες, ρίχνοντας ανάθεμα στους πολιτικούς που θα τολμούσαν να κάνουν πράξη τις φαντασιώσεις τους.

Μπορείς να καταλάβεις επίσης όσους απελπισμένους χώνουν στην άμμο το κεφάλι , αποτραβιούνται σε ερημητήρια ή τρυπιούνται με αναισθητικό , αρνούμενοι να μετρηθούν με τη στενόχωρη πραγματικότητα ή για να προστατευτούν απ’ τα πολυβολεία της «ενημέρωσης» που καθημερινά σφηνώνουν σφαίρες τρόμου και καταστροφής στα μυαλά τους. Μπορεί να παίρνουν προσωρινές ανάσες ζωής, όμως δε βοηθούν την κοινωνία να τινάξει από πάνω της τα βαρίδια που την πατώνουν, τις βδέλλες που τη ξεζουμίζουν.

Δεν μπορείς παρά να σιχαίνεσαι τους πατριδέμπορους και θεομπαίχτες που μέσα στην κρίση ξεμύτισαν από τα σκοτεινά λαγούμια τους. Τους άξεστους και απαίδευτους υπάνθρωπους που σπέρνουν μίσος και διχασμό σε μια κοινωνία αποκαμωμένη, ξεσπώντας στους αδύναμους και καταφρονεμένους. Τους θερμοκέφαλους που πολλές φορές έσυραν την πατρίδα μας σε ταπεινώσεις, καταστροφές και αλληλοσπαραγμούς.

Δεν μπορείς παρά να πολεμάς χωρίς έλεος τις στρατιές των βολεμένων, ιδιοτελών, διεφθαρμένων, τα σκοτεινά κυκλώματα του κράτους, παραδομένα στη δύναμη του χρήματος, τους «εργατοπατέρες» που παίζουν παιχνίδια εξουσίας, τα βαμπίρ κυνισμού, απρέπειας και απληστίας, τους σφουγγοκωλάριους και ξεσκονιστήρια των δυνατών, τους γλύφτες, τσιράκια, κόλακες και αχυράνθρωπους κάθε μικρής και μεγάλης εξουσίας.


Αυτός ο ετερόκλητος, διαταξικός εσμός μόλυνε και μολύνει την κοινωνία κι αν δεν ξεριζωθεί δεν υπάρχει προκοπή.

Δεν μπορείς τέλος παρά να δυσκολεύεσαι να παρακολουθήσεις αυτούς που όλα τα τσουβαλιάζουν, συμψηφίζουν και στρογγυλεύουν.
Τους «ανεξάρτητους», «ουδέτερους» και «ισορροπιστές» που βαράνε μια στο καρφί και μια στο πέταλο.
Τους μηδενιστές που όλα τα σφάζουν κι όλα τα μαχαιρώνουν, μην έχοντας το κουράγιο ή την ικανότητα συγκρίνουν και να σκάψουν μέχρι την πηγή της αλήθειας.
Τους χαμαιλέοντες που ποτέ δεν πάνε κόντρα στο ρεύμα.
Τους «παλληκαράδες» που στα λόγια ορέγονται ρήξεις αλλά ενδόμυχα τις τρέμουν και ξορκίζουν.
Αυτούς που κρίνουν, κατακρίνουν και επικρίνουν με ατάκες και ευφυολογήματα αλλά στις προτάσεις παθαίνουν γλωσσοδέτη.
Αυτούς που πετροβολούν με μανία την κυβέρνηση αλλά δε βρίσκουν ούτε μια λέξη για τους πραγματικούς δυνάστες της χώρας, ντόπιους και ξένους.
Αυτούς που ξεφωνίζουν «δεν με νοιάζει τι θα κάνεις, εγώ σε ψήφισα να μου λύσεις το πρόβλημα», θαρρώντας πως έχουν να κάνουν με μάγους και θαυματοποιούς μέσα σε μια κοινωνία κατεψυγμένη και μουμιοποιημένη που δεν μπορεί να σύρει τα πόδια της.
Αυτούς που βαδίζουν σκυφτοί και βουβοί ακόμα κι όταν η φωτιά ορμά στις αυλές τους.
Αυτούς που, ισομοιράζοντας ευθύνες στους πολιτικούς, νομίζουν πως ξελαφρώνουν και εξιλεώνονται από παλιές τους επιλογές. Λίγη γενναιότητα δεν βλάπτει, μια τόση δα επίγνωση ότι η ανάταση και ανάσταση ξεπηδά μέσα από την προσωπική τους ταπείνωση και συντριβή. Μας το θυμίζει άλλωστε κι ο ποιητής: «Αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, πως θα γενούνε τα σκοτάδια φως;».

Όλοι τούτοι οι τελευταίοι, είτε το καταλαβαίνουν είτε όχι, είτε το επιδιώκουν είτε όχι, είναι τα καλύτερα πλυντήρια των μαύρων λεκέδων της ιστορίας, οι χορηγοί πιστοποιητικών αθωότητας στους καταστροφείς της χώρας.

Με τέτοια τερτίπια δεν γλυτώνουν την κρίση και χλεύη της ιστορίας ούτε φυσικά το τομάρι τους.


 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου