Κυριακή 4 Ιουνίου 2017

Όλα παίζονται στο πόσο άνθρωπος μένεις μεγαλώνοντας και πόσο ψυχή δίνεις για τους άλλους. Σκληρή ντόπα η αγάπη τελικά!

γράφει η Ζωή Χατζηθωμά

Δεν είμαι καλή στα μαθηματικά, ποτέ δεν ήμουν και δυστυχώς πάλι σήμερα ξανθιά ξύπνησα, καμία ελπίδα.

Δεν έχω σαράντα έξι λογαριασμούς, όπως ο Γιάννος, για την ακρίβεια ούτε σαράντα έξι μανταλάκια για την μπουγάδα μου δεν έχω! Ούτε ακίνητα εκατομμυρίων έχω, ούτε το σπίτι του Βολταίρου, ούτε κανενός Διαφωτιστή,
 όπως και οι περισσότεροι από μας που ζούμε σε ένα ταπεινό τριάρι και μας πλακώνει η φοβέρα και η σκλαβιά.

Γιατί νιώθουμε να μας απειλούν μέσα στην ίδια μας την πατρίδα, ενώ εμείς παλεύουμε να κρατηθούμε ζωντανοί. Είναι πολλά τα χρόνια, πολλά τα ψέματα, πολλές οι χαμένες ζωές.

Μα εμείς θέλουμε τις ζωές μας πίσω και την πατρίδα μας πίσω και τη γη μας και τα δέντρα μας, εκείνα που φύτεψε στην αυλή τη μέρα που γεννηθήκαμε ο πατέρας μας! Και ρίχνουμε κάτι μπινελίκια μέσα και έξω από τα δόντια, που στέλνει στα τσακίδια όλο το savior viver που έχουμε μάθει και ακόμη πιο μακριά όσους νοιάζονται μόνο για ό,τι μπορεί να μετρηθεί στατιστικά!

Οι δικοί μου υπολογισμοί είναι πώς θα βολέψω το πολύ που νιώθω στο λίγο των άλλων… Πόσο λίγοι είστε, κάποιοι, αγάπες μου;


Τα βράδια φτιάχνω σαν συναρμολογούμενο παιχνίδι έναν καλύτερο κόσμο και κλείνομαι σ'αυτόν με υπέροχες στιγμές και υπέροχους ανθρώπους. Τα χρόνια περνούν και πάνω που λες πως ό,τι αγάπησα αγάπησα, ό,τι πίστεψα πίστεψα… μέχρι εδώ ήταν, να σου σκάνε μύτη κάτι συλλεκτικά ανθρώπινα κομμάτια υπεραξίες…

Κάτι ψυχάρες με τσαγανό και μαγκιά και κάτι συγκλονιστικά βλέμματα, που λες, δεν μπορεί, η ζωή μου χρώσταγε και μου τα έφερε τώρα όλα με τόκο. Μονάδα μέτρησης χαράς και ικανοποίησης; Χαμόγελο μέχρι τα αυτιά!
Είναι όσοι σε κοιτάζουν και σου μιλάνε με το βλέμμα, με ένα πονηρό χαμόγελο, χωρίς να αρθρώνουν λέξη. Μόνο άηχες κραυγές και λόγια τρυφερά και πειράγματα, που σε βεβαιώνουν ότι μέσα στα ζόρια μας τελικά δεν είμαστε μόνοι. Έτσι τα σπασμένα μας ξανακολλούν και δίνουν στο παραμύθι καλό τέλος.

Όλα παίζονται στο πόσο άνθρωπος μένεις μεγαλώνοντας και πόσο ψυχή δίνεις για τους άλλους. Σκληρή ντόπα η αγάπη τελικά!


Ξέρω ότι οι μυημένοι πιάνουν στον αέρα όσα λέει μια ξανθιά απόψε. Οι υπόλοιποι; Ε, διαβάστε λίγο παραπάνω, Πανελλήνιες έρχονται, μην έχουμε δράματα πάλι! Της αγάπης αίματα, της αγάπης ψέματα…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου