Κυριακή 15 Μαρτίου 2015

ΟΚ!... Φτάνει πια τόση υποκρισία (ή ανοησία;)!

Σωστό, αλλά ελαφρώς μονόπλευρο -και ιδιαίτερα βαρύ για τους γονείς του Βαγγέλη- να ισχυρίζεται κάποιος ότι πρέπει "να μάθουν στα παιδιά τους ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΕΧΟΝΤΑΙ να γίνονται θύματα!".

Γιατί απ' αυτό προηγούνται τρία τινά:


1. Μη ζαλιζόμαστε στις σκάλες του μαιευτηρίου, επειδή το νεότευκτο δεν είναι "παιδί" (άρα όχι θηλυκό)...


2. Μην οδυρόμαστε για τον κάθε "Βαγγέλη", όταν εμείς αυτό ακριβώς το "παιδί" το θέλουμε -όχι παιδί, αλλά- άντρακλα...


3. Μη ζητάμε την "κεφαλή επί πίνακι" του "άντρακλα" που εμείς δημιουργήσαμε... Είναι το "παιδί" που εμείς θέλαμε να γεννήσουμε κι ο "άντρακλας" που εμείς μεγαλώσαμε...




Δ.Β.

Αυτός ο Βαγγέλης κάτι ήθελε να πει…

γράφει η Μαρίνα Δελάκη

Μαρίνα Δελάκη
Μαρίνα Δελάκη
Μια ολόκληρη κοινωνία, που όφειλε σήμερα να βυθιστεί στη σιωπή για να συνδιαλλαγεί με τα στοιχειώδη ανθρώπινα αντανακλαστικά που της απέμειναν,
παραδίδει εισαγγελικά παραγγέλματα στον εαυτό της.

Μια ολόκληρη κοινωνία σε πανικό καταθέτει στο Xρηματιστήριο Αξιών των social media, χωρίς αιδώ, το περίσσευμα της υποκρισίας που διαθέτει. Επιδιδόμενη σε ατέρμονες ηθικολογίες, με συναισθητικές εξάρσεις και μανιφέστα της σύγχυσης, έντρομη μην κληθεί σε αναγνώριση του θύτη στον καθρέφτη της, στη γεμάτη αναίδεια ψυχής της.

Μια ολόκληρη κοινωνία, που όφειλε σήμερα να βυθιστεί στη σιωπή για να συνδιαλλαγεί με τα στοιχειώδη ανθρώπινα αντανακλαστικά που της απέμειναν, παραδίδει εισαγγελικά παραγγέλματα στον εαυτό της, φροντίζοντας, ανεπιτυχώς, να αποφύγει να αναμετρηθεί με τον ιερέα, τον χωροφύλακα, τον επαρχιώτη, τον ομοφοβικό, τον δήμιο, τον νόθο επαναστάτη που εκτρέφει μέσα της.

Το Τέρας κι εμείς (ένα υστερόγραφο στην προαναγγελθείσα απώλεια του Βαγγέλη Γιακουμάκη)

της Μαρίας Λούκα

Σήμερα είναι Κυριακή, ταυτισμένη παραδοσιακά στην εθιμική κοινωνική κουλτούρα με τη χαλάρωση και την ξεγνοιασιά -όσο κι  αυτές οι έννοιες έγιναν πολύ στενές τα τελευταία χρόνια- κι ήρθε μια είδηση να ραγίσει την κανονικότητα και να μας κάνει να αναμετρηθούμε ξανά με την διαρκώς παρούσα «Κόλαση» του Σαρτρ.

Ο τίτλος «τραγικός επίλογος» πάνω από μια φωτογραφία ενός αγέλαστου νεαρού  φιγουράρει ως πρώτη είδηση σε όλα τα ειδησεογραφικά δίκτυα , αφού ο ανομολόγητος φόβος επιβεβαιώθηκε όταν η Αστυνομία εντόπισε το πτώμα του Βαγγέλη Γιακουμάκη 800 μέτρα μακριά από τη Γαλακτοκομική Σχολή Ιωαννίνων που έμελλε να αποβάλλει κάθε παιδαγωγικό σκοπό και να μετατραπεί σε τόπο μαρτυρίου για τον 20χρονο φοιτητή, ως μικροσκοπικό καθρέφτισμα ότι πιο σάπιου γέννησε η ελληνική κοινωνία.

Βλέπεις ο «τραγικός επίλογος» για το Βαγγέλη Γιακουμάκη είχε γραφτεί πολύ νωρίτερα, εμείς απλά τον διαβάζουμε τώρα. Γράφτηκε στα χρόνια της φοιτητικής του ζωής , όταν το σώμα του μετατράπηκε σε πεδίο βασανιστικής δοκιμής της «αρρενωπότητας» κάποιων συμφοιτητών του και σημαδεύτηκε ανεξίτηλα από το τραύμα μιας ετερότητας που δεν έγινε ανεκτή. Ένα σώμα που δε μέτρησε στο χρηματιστήριο των κοινωνικών αξιών και δε λογίστηκε ως άξιο σεβασμού , ταξινομήθηκε ως «διαφορετικό» και «κατώτερο» και τελικά μετρήθηκε άψυχο στα δελτία αστυνομικών συμβάντων.

Περιμένοντας την Ανάπτυξη...

Ακούσαμε νωρίτερα τον Πρωθυπουργό να λέει ότι αυτές τις πρώτες μέρες που βρίσκεται στο τιμόνι του μισοβουλιαγμένου ελληνικού σκάφους, ναυάγιο της σουξεδιάρικης ιστορίας του αλήστου
μνήμης απελθόντος σφουγγοκωλάριου ακατανόμαστων αφεντάδων, έχει αναλώσει το 90% του χρόνου του για να ελίσσεται στο επικίνδυνο πεδίο που ναρκοθέτησαν αποχωρώντας, οι ανεκδιήγητοι εθνικοί μας ολετήρες.

Η πικρή αλήθεια είναι ότι οι νάρκες είναι πυκνά τοποθετημένες, το ναρκοπέδιο αχαρτογράφητο κι η λαϊκή εντολή νωπή και δοσμένη για πάση θυσία εύρεση λύσης εντός της ευρωζώνης. Δεν αφήνουν αυτά τα δεδομένα σπουδαίους βαθμούς ελευθερίας στην κυβέρνηση, εφόσον η πιθανότητα του «ατυχήματος», δεδομένης και της λύσσας των επικυρίαρχων που βλέπουν ότι κινδυνεύουν να μείνουν μόνο με την όρεξη για το ελληνικό φιλέτο που είχαν ήδη αρχίσει να τσιμπολογούν, δεν κάνει τα πράγματα καθόλου ευκολότερα.  

Μέσα σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο, παρά την όποια κριτική, η βομβίδα κρότου-λάμψης που λέγεται «Βαρουφάκης», έχει τη δική της σημασία ως τακτικό όπλο σ’ αυτόν τον ακήρυχτο αλλά αδυσώπητο πόλεμο που εξελίσσεται στις πόλεις και τα χωριά μας,  τετράγωνο-τετράγωνο, σπίτι-σπίτι. Όπως θα κερδίζονται και θα χάνονται οι μάχες αυτού του πολέμου, κρίσιμης σημασίας θα αποδειχτεί η αποτελεσματικότητα του στρατηγικού όπλου που ακούει στο όνομα «Νικολούδης».

Δήλωση-απάντηση της Νάντιας Βαλαβάνη στον πρόεδρο της ΟΕΝΓΕ

Με αφορμή δημόσια ανακοίνωση του προέδρου της ΟΕΝΓΕ η Αναπληρώτρια Υπουργός Οικονομικών Νάντια Βαλαβάνη έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«Ο Πρόεδρος της ΟΕΝΓΕ σε δημόσια ανακοίνωση του ζητά την «ιδιώτευση» μου, επειδή νοσηλεύομαι σε ιδιωτικό θεραπευτήριο.

Αν ο κ. Βαρνάβας έμπαινε στον κόπο να κοιτάξει το βιογραφικό μου, θα διαπίστωνε ότι επί 23 χρόνια, έως και τις 26.1.2015, ήμουν εργαζόμενη σε ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία.

Μήπως μια τέτοια δουλειά, στο αντικείμενο της οποίας συμπεριλαμβάνονταν και τα ιδιωτικά νοσηλευτικά συμβόλαια, μ’ ένα από τα οποία νοσηλεύομαι σήμερα, δείχνει «έλλειψη εμπιστοσύνης στο δημόσιο σύστημα υγείας» και «ασυνέπεια λόγων και έργων»; Κάποιος θα έπρεπε, σε αυτή την περίπτωση, να μου το έχει επισημάνει και να έχω παραιτηθεί απ’ τη δουλειά μου εδώ και δεκαετίες.