της Γιώτας Καραδήμα
Πάνω του περπατάμε. Φιλοξενεί τις ρίζες των δέντρων, τις καλλιέργειες για την τροφή και τις ίνες για την ένδυση μας. Συγκρατεί,
φιλτράρει και αποθηκεύει το νερό. Μας δίνει τα υλικά
για την πρώτη ως
και την τελευταία μας κατοικία… αλλά παρ’ όλα αυτά το αγνοούμε.
Έδαφος: αυτή
η ανώτερη στοιβάδα της γης, υπάρχει ταπεινά κάτω από τα πόδια μας και
δέχεται την καθημερινή μας υποτίμηση ως η «λάσπη,» η «βρωμιά» που
λερώνει τα παπούτσια μας.
Λέξεις που σε τίποτα δεν προδίδουν τη ζωή, που
κρύβει μέσα του: άπειρους μικροοργανισμούς που μέρα -νύχτα δουλεύουν για να διασπούν, να αποσυνθέτουν τα οργανικά υπολείμματα και να ξαναδίνουν ζωή.
Η απαξίωση του εδάφους δεν σταματά μόνο στην άγνοια και την
υποτίμηση. Η καταστροφή του συντελείται παγκοσμίως μέσα από την
επέκταση των πόλεων, την επιβάρυνση, την εξάντληση και τη δηλητηρίαση
της γης, τη χημική γεωργία, την αποψίλωση των δασών, τη μόλυνση, την υπερβόσκηση, την κλιματική αλλαγή.