γράφει η Νάση Πετριτσοπούλου *
Πες τους ότι το παιχνίδι είναι η μεταμορφωτική μου δύναμη.
Χωρίς αυτό τίποτα δεν αποκτάει νόημα και
σίγουρα τίποτα δεν αξίζει να αποκτήσει. Το παιχνίδι
για ένα παιδί δε
σταματάει ποτέ, ούτε κι όταν κοιτάζει απολύτως σοβαρό περιμένοντας την
παρατήρηση, τον περιορισμό ή ακόμα χειρότερα την απαγόρευση.
Είναι η πρώτη μου φύση, ο πυρήνας της
ταυτότητάς μου και τίποτα στον κόσμο δεν μπορεί να είναι σημαντικότερο
από αυτό. Παίζω θα πει παρατηρώ, εξερευνώ, φαντάζομαι, δημιουργώ,
εξιχνιάζω, ερμηνεύω, διορθώνω, συμπληρώνω, συμπάσχω, βοηθώ,
εξελίσσομαι, μεγαλώνω…
Πού γίνονται όλα αυτά και πότε; Όταν
βρίσκομαι με άλλα παιδιά και παίζω -ελεύθερα και αυτοσχεδιαστικά-
παιχνίδια που δεν μπορούν να κατασκευαστούν ή τυποποιηθούν πουθενά.
Είναι τότε που μια πέτρα μεταμορφώνεται σε συμπληγάδα, έτοιμη να βρει
την αδελφή της και να με λιώσει στη θανάσιμη αγκαλιά της. Εγώ θα
ξεγλιστρήσω όμως, γιατί έχω σπουδαίο πλήρωμα μαζί μου, δε φοβάμαι…
Τόσα κι ακόμα περισσότερα μαγικά και
απελευθερωτικά μου συμβαίνουν ενώ παίζω στο δικό μου παιχνίδι κι αν
κάτσει ένας μεγάλος να θυμηθεί τον εαυτό του παιδί, είμαι σίγουρη πως θα
με καταλάβει.