Πέμπτη 1 Ιανουαρίου 2015

Πρωτοχρονιά σήμερα

Πρωτοχρονιά σήμερα. Την περίμενε πώς και πώς. Από τότε που ήταν παιδί.

Είχε μια μαγεία αυτή η μέρα. Τα καλούδια επάνω στο τραπέζι. Τα δώρα. Και τέλος το φλουρί της βασιλόπιτας. Αχ με την ανυπομονησία περίμενε το κόψιμο της βασιλόπιτας!!! Κι ούτε ήξερε γιατί.

Αν γυρίσει το χρόνο πίσω και ψάξει στα χρονοντούλαπα των αναμνήσεων ίσως να πονέσει. Ο πόνος κρατά τη μνήμη ζωντανή. Είχε ανάγκη να πονέσει. Να νιώσει ευγνωμοσύνη που πόνεσε.

Αν υπάρχει ευτυχία στη ζωή, ήταν εκείνες οι στιγμές, σκέφτεται τώρα. Και λυπάται, πολύ λυπάται, που δεν το ήξερε τότε, να τις ζήσει πιο δυνατά, πιο απόλυτα.

Πρέπει να τις θυμηθώ μία μία, σκέφτεται πάλι, να τις ζήσω ξανά, να τις κάνω καταδικές μου, μπορώ άραγε; Αυτό το επιτρέπει ο χρόνος;

Όμως τις παίρνει κάποιος και τις γεμίζει ομίχλη θαμπή.

Και πάει στις φωτογραφίες. Τα δάχτυλά της σφίγγουν τις φωτογραφίες. Σαν να τις φοβάται. Τον φοβάται τον πόνο που ίσως θα νιώσει βλέποντας τις φωτογραφιες. Τις κοίταζε με άλλο βλέμμα. Κι ας μην το καταλάβαινε ακριβώς.

Ήταν σίγουρη πως το βλέμμα αυτό ήταν χωνεμένο
μέσα στο τοπίο, εκείνο το τοπίο της ευτυχίας. Και δεν την ενδιέφερε να το αναλύσει αυτό. Φτάνει που το ζούσε με την καρδιά της.

Χρόνια πολλά με χαμόγελα μεταδοτικά!

Πρώτη μέρα του 2015 και σπάω το κεφάλι μου να γράψω δυο λόγια για τα πρώτα γενέθλια "εδώ στο νότο". Σκέφτομαι την αποκοτιά, τότε, την 28η δεκεμβριανή μέρα του 2013, χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις, χωρίς βοήθεια. Και ως συνήθως η τόλμη μέτρησε περισσότερο από τη σκέψη και τις όποιες αναστολές.

Βασικός πυρήνας του εγχειρήματος ήταν το πάθος για ένα ιστολόγιο διαφορετικό από τα ήδη υπάρχοντα...

που θα παρουσιάζει ως είδηση αυτό που πραγματικά είναι και βοηθάει την κοινωνία και όχι τα κατασκευάσματα διαπλεκόμενων μέσων εκμαυλισμού...
που θα προβληματίζει αναδεικνύοντας τα ουσιαστικά σε χρόνους μνημονιακούς προτάγματα που σχετίζονται με την αλληλεγγύη, τον πολιτισμό, την παιδεία και την ανάπτυξη αντίστοιχων κινημάτων ανατροπής και δεν θα συσκοτίζει εμφανίζοντας ως ζωή ένα σύνολο ψευδαισθήσεων στιβαγμένων μέσα σε ένα δοκιμαστικό σωλήνα με χαμογελαστό γκλαμουράτο περιτύλιγμα...
που θα είναι απόλυτα μεροληπτικό στην υπεράσπιση των συμφερόντων και των δικαιωμάτων της δικής μας κοινωνικής τάξης και όχι δήθεν αντικειμενικό αλλά στην ουσία μικρογραφία του διαπλεκόμενου και διεφθαρμένου παρασιτικού συστήματος ΜΜΕ, κρατικοδίαιτων τραπεζιτών-μεγαλοεργολάβων και εξουσίας.
Αν σ' αυτά ήμουν συνεπής, τότε θαρρώ ότι έκανα το προσωπικό χρέος μου απέναντι στην κοινωνία των νοτίων προαστίων της Αθήνας που απευθύνεται το ιστολόγιο...

Με αυτή την έννοια δεν έχουν αξία διθύραμβοι περί του αριθμού των άρθρων μέσα σε ένα χρόνο ή περί του αριθμού των "χτυπημάτων" από τον πρώτο χρόνο... Αυτά μπορεί να έχουν τη δική τους αυταξία, σε καμία περίπτωση όμως δεν είναι αυτά που βάζουν το "συν-plus" στην ποιότητα που αυτή μας διαφοροποιεί από το υπόλοιπο μιντιακό σύστημα των παράλιων συνοικιών...

Με αυτή την έννοια θα έλεγα πως ήμουν τυχερός, γιατί στην πορεία συναντήθηκα με συντρόφους-συντρόφισσες, φίλους- φίλες άξιους-άξιες που δώσανε την δική τους αυτενέργεια με τη δική τους προσωπική γραφή ή ακόμα στέλνοντας αξιόλογα κείμενα από το διαδίκτυο...

Όμως δεν θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό με την έννοια ότι βρεθήκαμε τυχαία, αλλά γιατί είχαμε πιο πριν συναντηθεί σε κοινούς αγώνες για μια καλύτερη ζωή για όλους μας... κι αυτό δεν ήταν τυχαίο, ήταν συνειδητό.

Χωρίς αυτό το πλέγμα συνεργατών δεν θα μιλούσα με την ίδια υπερηφάνεια και συγκίνηση που τα λέω τώρα... και είμαι βέβαιος ότι ο καθένας και η καθεμιά τους με το ίδιο πάθος, την ίδια υπερηφάνεια και συγκίνηση μιλούν όταν σκέφτονται ή αναφέρονται στο "εδώ στο νότο"...


Γιατί "εδώ στο νότο" δεν συναντήθηκαν μόνο οι ιστορικές διαδρομές μας, η κοινότητα αντιλήψεων και αγώνων... "εδώ στο νότο" συναντήθηκαν οι ζωές μας, οι αγωνίες μας, τα συναισθήματά μας.

Και είμαι βέβαιος ότι όλοι μας εμπνευσθήκαμε και γράψαμε, όχι από κάποιο βίτσιο ή απωθημένο, ούτε επειδή απλά "τόχαμε"...


Εμπνευσθήκαμε και γράψαμε γιατί εκεί έξω υπάρχει κόσμος που επιμένει να αγωνίζεται και να κινεί την Ιστορία.

Είναι αυτός ο κόσμος που στα τέλη αυτού του μήνα θα βάλει ένα τέλος στον κατήφορο και στην απαξίωση των ανθρώπινων αναγκών και της αξιοπρέπειας...


Είναι ο κόσμος που θα συνεχίσει να αγωνίζεται σε ένα νέο ευνοϊκότερο πεδίο -όχι απλά για την επιβίωση, αλλά- για να ανθίσουν ο πολιτισμός και η μόρφωση, η ζωή και το χαμόγελο.
 

Καλή χρονιά με χαμόγελα μεταδοτικά!


Δ.Β.