Δεν θα γίνουμε η χαμένη γενιά

γράφει ο Γιάννος Γιαννόπουλος *

Τα βόρεια προάστια αστικοποιήθηκαν και αναπτύχθηκαν σε μεγάλο βαθμό την περίοδο της ανόδου του εισοδήματος των μεσαίων τάξεων στην Ελλάδα.

Εκείνη την περίοδο, οι δημόσιοι υπάλληλοι κατάφεραν μετά από αγώνες να αποκτήσουν αξιοπρεπείς απολαβές.

Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, μέσω και του ισχυρότερου τότε συνδικαλιστικού κινήματος, είχαν σταθερές δουλειές και οι μισθοί τους ανταποκρίνονταν

πολύ περισσότερο από ό,τι τα προηγούμενα χρόνια σε όσα παρήγαγαν.

Ταυτόχρονα, η ανάπτυξη της οικονομίας, με όλες τις στρεβλώσεις και τα χαρακτηριστικά της «ελληνικής ιδιαιτερότητας», έδωσε τη δυνατότητα σε πολλούς ελεύθερους επαγγελματίες και μικρομεσαίους επιχειρηματίες να ανοίξουν τις δουλειές τους.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι επένδυσαν σε δύο βασικά πράγματα.

Το πρώτο ήταν το να αποκτήσουν το δικό τους σπίτι, στις περιοχές εκείνες της Αττικής που εξασφάλιζαν ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο. Τα σπίτια αυτά που σήμερα τα πληρώνουν ξανά με τον ΕΝΦΙΑ, ενώ ορισμένοι τρέμουν μήπως τα χάσουν τις Τετάρτες στα Ειρηνοδικεία, όταν το κίνημα αλληλεγγύης δεν κατορθώνει να σταματήσει τα αρπακτικά των τραπεζών.

Η δεύτερη επένδυση ήταν στο μέλλον, και κυρίως στην εκπαίδευση των παιδιών τους. Όλους εμάς που είχαμε τη δυνατότητα να μεγαλώσουμε ξέγνοιαστα, να πηγαίνουμε στο σχολείο χωρίς να σκεφτόμαστε ότι οι γονείς μας έχουν οικονομικές στεναχώριες.

Αυτή η κατάσταση, σε συνδυασμό με την ύπαρξη ελεύθερων χώρων, έδωσε τη δυνατότητα να μαζικοποιηθούν και τα αθλητικά σωματεία της περιοχής, αλλά και να δημιουργηθούν νέα, όπως η Νίκη Αμαρουσίου. Μάθαμε έτσι να αθλούμαστε συλλογικά, αλλά και σε παρέες, στη «Μαργαρίτα», στην Αργοναυτών, στο 2ο και στα υπόλοιπα δημόσια σχολεία, ενώ άλλοι περνούσαν τον ελεύθερο χρόνο τους στις πλατείες Ηρώων και Γαρδέλη.

Είχαμε στη συνέχεια τη δυνατότητα να σπουδάσουμε οι περισσότεροι από εμάς, με χρήματα του ελληνικού δημοσίου και των οικογενειών μας, και σε ορισμένες περιπτώσεις να φύγουμε και στο εξωτερικό για μεταπτυχιακά. Αυτή η κατάσταση σήμερα έχει αλλάξει δραματικά, και δεν καταστρέφεται μια «επένδυση». Καταστρέφεται μια γενιά.

Οι μικρότεροι βιώνουν τα άγχη των γονιών τους, η οικονομική κρίση έχει αγγίξει και τα αθλητικά σωματεία, οι skaters έπρεπε να κάνουν αγώνα για να μην εκδιωχθούν κακήν κακώς από την πλατεία Ηρώων από τις μπουλντόζες του δημάρχου Αμαρουσίου, την ώρα που η συνολικότερη καταστροφική μνημονιακή πολιτική κλείνει τα νοσοκομεία της περιοχής.

Το χειρότερο όλων όμως είναι η μαζική ανεργία και η μετανάστευση που από τη μία κρατάει τους νέους κλεισμένους στο παιδικό δωμάτιο, και από την άλλη τους στέλνει σε μοναχικά δωμάτια του ευρωπαϊκού βορρά.

Ακριβώς για να ανατρέψει αυτή την κατάσταση χρειάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι αυτοδύναμος για να εφαρμόσει το πρόγραμμά του, έχοντας σε πρώτο πλάνο τη νέα γενιά. Τη νέα γενιά που δε θέλει να γυρίσει στο παρελθόν, αλλά αγωνίζεται για να έρθει η ελπίδα, η αξιοπρέπεια, αλλά και μια ριζικά διαφορετική αισθητική, που δε θα περιλαμβάνει αναπλάσεις πλατειών τύπου “Αγίας Λαύρας”, με στάμνες πάνω σε φανοστάτες.

* υποψήφιος βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ στη Β’ Αθήνας

Πηγή: www.amarysia.gr