Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2015

Ούτε "πλυντήριο", ούτε "σκαντζόχοιρος", Αριστερά του 21ου αιώνα!

γράφει ο Σταύρος Καπάκος

Οι συμμαχίες ήταν πάντα ένα δύσκολο θέμα για την ιστορική Αριστερά. Σε καιρούς ιδεολογικής ακαμψίας, αυτό φαινόταν φυσικό, αν και σε τέτοιες
περιόδους συγκροτήθηκαν το ΕΑΜ και η προδικτατορική ΕΔΑ, όταν η Αριστερά είχε την πιο ανοιχτή πολιτική συμμαχιών.

Περίεργο κι όμως αληθινό: ακόμη και σε περιόδους ιδεολογικής ακαμψίας η Αριστερά τιμούσε τον προσδιορισμό της ως ιστορικής. Άλλωστε οι μεγάλες ιστορικές αποφάσεις δεν εγκλωβίζονται σε ιδεολογικές καθαρότητες ούτε σε απόλυτες αλήθειες.

Η ίδια η Ιστορία μας έμαθε, όχι μόνο ο πιο οξυδερκής φιλελεύθερος στοχαστής του 20ού αιώνα Καρλ Πόπερ, ότι, όταν επιδιώκεις τον "παράδεισο", ανοίγεις τον δρόμο στην "κόλαση". Οι ιδεολογικές καθαρότητες και οι ομοφωνίες - σιωπητήρια ανήκουν στο παρελθόν, όχι στο μέλλον.
 
Αυτή όμως είναι η μία αλήθεια που δεν πρέπει να ξεχνάμε αν πράγματι επιδιώκουμε να διαδραματίσουμε τον ιστορικό ρόλο της Αριστεράς, στον δρόμο που μας κληροδότησε η Γαλλική Επανάσταση, με τα προτάγματα της αλληλεγγύης, της ισότητας και της ελευθερίας. Έξω από τα προτάγματα αυτά δεν υπάρχει Αριστερά, αλλά περιθωριακές ιδεολογικές σέχτες και ολοκληρωτισμός. Αυτή όμως είναι η πλευρά της Ιστορίας. Η άλλη πλευρά αναδεικνύετα από την ίδια τη συγκυρία στη χώρα μας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, για να διαδραματίσει τον ιστορικό του ρόλο χρειάζεται πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες, χρειάζεται να συγκροτήσει έναν νέο συνασπισμό εξουσίας κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων. Αυτή η διαδικασία, αναγκαία αν θέλει να κυβερνήσει, πρέπει να γίνει με τρόπο που να υπηρετεί τις αξίες της Αριστεράς και να οικοδομεί τον κεντρικό πολιτικό του στόχο της πολιτικής αλλαγής και του κοινωνικού μετασχηματισμού.

Όπως δεν μπορεί και δεν πρέπει η ιστορική Αριστερά να απολέσει το ηθικό της πλεονέκτημα, να μην γίνει "πλυντήριο", άλλο τόσο δεν πρέπει να κλειστεί στο καβούκι της επιλέγοντας την τακτική του σκαντζόχοιρου. Γιατί και οι δύο αυτές αντιλήψεις, η κολυμβήθρα του Σιλωάμ και το περίκλειστο φρούριο, είναι λανθασμένες. Πολιτική είναι πρώτα απ' όλα η διάσπαση των συμμαχιών του αντιπάλου, η διεύρυνση των δικών σου συμμαχιών, αλλά πάντα στο πλαίσιο ενός κεντρικού πολιτικού στόχου, αλλιώς γίνεται τακτικισμός.

Χωρίς στόχευση και προγραμματικές δεσμεύσεις η πολιτική είναι έπεα πτερόεντα, λόγια του αέρα, χωρίς αξιοπιστία. Κι όταν έχεις να αντιμετωπίσεις μια κρίση εκπροσώπησης, οφείλεις πρώτα απ' όλα να είσαι συγκεκριμένος και καθαρός στις συνεργασίες σου. Όχι για να διαφυλάξεις την ιδεολογική σου καθαρότητα, αλλά για να στείλεις μήνυμα στην κοινωνία ότι δεν είσαι σαν αυτούς που καταγγέλλεις, ότι πραγματικά ευαγγελίζεσαι ένα νέο παράδειγμα πολιτικής.

Επομένως όσο πρέπει να διαφυλαχθεί η αξιοπιστία των συμμαχιών σου άλλο τόσο πρέπει να αποτραπεί η αίσθηση του κλειστού φρουρίου, μέσα στο οποίο ανακατανέμονται εξουσίες και αξιώματα. Όσο πρέπει να αποτραπούν οι συμμαχίες χωρίς όρια και προϋποθέσεις άλλο τόσο πρέπει να αποτραπεί η αναπαραγωγή μιας κομματικής γραφειοκρατίας, που έχει ως αυτοσκοπό τη νομή της πρόσκαιρης εξουσίας.

Είναι τουλάχιστον αντίφαση και δείχνει έλλειψη πολιτικής οξυδέρκειας η άρνηση συμμετοχής στελεχών της ΔΗΜ.ΑΡ. στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερα μετά τον κομβικό της ρόλο στην πτώση του Σαμαρά, ενώ την ίδια ώρα ορισμένοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια τον αυτονόητο κώδικα δεοντολογίας.

Ο διαγκωνισμός αριστεροσύνης δεν μπορεί να λησμονεί ότι ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, "αριστερά" και "δεξιά", πρωταγωνίστησαν στη συγκρότηση της κυβέρνησης Τζανετάκη, ενώ σήμερα δυσφορούν για τη συνεργασία με πρόσωπα που έπαιξαν ρόλο στην πτώση της κυβέρνησης Σαμαρά. Συνήθως τα λάθη σε κάνουν πιο σοφό, αρκεί να θέλεις να μάθεις...

Πηγή: www.avgi.gr



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου