γράφει
η Ντίνα Μπατζιά
Κι αν ο Ιωσήφ με τη Μαρία, βαδίζοντας προς στη Βηθλεέμ, για να γεννήσει, έπεφταν πάνω στο τείχος που έχτισε το Ισραήλ με τη Γάζα; Κι αν, ακόμη χειρότερα, κυνηγημένοι, με τον Ιησού στην αγκαλιά, για να γλιτώσουν από το σπαθί του Ηρώδη, σκόνταφταν πάνω στο τείχος; Τι θα γινόταν; Προφανώς δεν θα γιόρταζαν οι χριστιανοί τη γέννηση. Το παραμύθι Χριστούγεννα δεν θα είχε ειπωθεί ποτέ.
Από τις γιορτές λατρείας της αρχαιότητας μέχρι τα Χριστούγεννα, πολλοί μύθοι χώρεσαν. Από το ιστορικό γεγονός μέχρι το απλό σύμβολο πίστης, πολλές θεωρίες διατυπώθηκαν. Και από τις χριστιανικές ιδέες της αγάπης και της ανθρωπιάς μέχρι τη θλίψη της φωτεινής κατανάλωσης, πολλά τσιγάρα δρόμος.
Σε εποχές πολύ παλαιότερες από τη Γέννηση του Χριστού και από την καθιέρωση του ρωμαϊκής καταγωγής Ιουλιανού ημερολογίου, που χρησιμοποιούμε και σήμερα, ανάγεται ο εορτασμός του Δωδεκαήμερου, οι μέρες από τα Χριστούγεννα έως τα Θεοφάνεια.
Οι άνθρωποι λάτρευαν τον Ήλιο ως πηγή φωτός, πηγή ζωής. Πίστευαν, όχι άδικα, πως η ζωή τους κι όλης της φύσης, εξαρτάται από τον Ήλιο. Όλα τα ημερολόγια γιόρταζαν λοιπόν τα γυρίσματα του χρόνου με βάση τη θέση του ήλιου, παρότι ο τότε κόσμος δεν είχε ενιαία αντίληψη για την αρχή και το τέλος του χρόνου. Οι άνθρωποι έφτιαξαν τις εποχές του ηλιακού έτους, τα ηλιοστάσια και τις ισημερίες, έτσι όπως έβλεπαν τον ήλιο να αλλάζει θέση στον ουρανό. Γιατί διαπίστωναν πως αυτό επέφερε κρύο - ζέστη, χειμερινή νάρκη - βλάστηση, σπορά - συγκομιδή, φως - σκοτάδι. Σύμβολα για τη ζωή και το θάνατο.