γράφει ο Γιάννης Α. Μυλόπουλος *
Το κεντρικό ζήτημα με την
Παιδεία στη χώρα μας είναι ότι, σε αντίθεση με αυτά που συμβαίνουν στον
πολιτισμένο κόσμο, στην καθ’ ημάς Ανατολή δεν θεωρείται επένδυση για το
μέλλον.
Αντίθετα, αντιμετωπίζεται ως ακόμη μια δαπάνη και μάλιστα όχι ανταποδοτική στον προϋπολογισμό και γι’ αυτό και συνήθως είναι από τα πρώτα θύματα των πολιτικών λιτότητας.
Από το ιδεολόγημα του «Πίθου των Δαναΐδων», επί κυβερνήσεως Καραμανλή του νεωτέρου, μέχρι την ένταξή της στα Μνημόνια, επί κυβερνήσεων Παπανδρέου και Σαμαρά, η Παιδεία στην Ελλάδα αποτελεί τον συνήθη ύποπτο των εκάστοτε περικοπών. Κι επειδή κάποιοι θα ισχυριστούν ότι οι περικοπές των δημόσιων δαπανών είναι αναπόφευκτες εν μέσω οικονομικής κρίσης, μια ματιά στη σύγκριση της Ελλάδας με τις υπόλοιπες χώρες που πέρασαν την ίδια ή ανάλογη εμπειρία σημαντικού δημόσιου χρέους εν μέσω οικονομικής κρίσης, θα τους πείσει για την ιδιαιτερότητα της ελληνικής περίπτωσης.
Αντίθετα, αντιμετωπίζεται ως ακόμη μια δαπάνη και μάλιστα όχι ανταποδοτική στον προϋπολογισμό και γι’ αυτό και συνήθως είναι από τα πρώτα θύματα των πολιτικών λιτότητας.
Από το ιδεολόγημα του «Πίθου των Δαναΐδων», επί κυβερνήσεως Καραμανλή του νεωτέρου, μέχρι την ένταξή της στα Μνημόνια, επί κυβερνήσεων Παπανδρέου και Σαμαρά, η Παιδεία στην Ελλάδα αποτελεί τον συνήθη ύποπτο των εκάστοτε περικοπών. Κι επειδή κάποιοι θα ισχυριστούν ότι οι περικοπές των δημόσιων δαπανών είναι αναπόφευκτες εν μέσω οικονομικής κρίσης, μια ματιά στη σύγκριση της Ελλάδας με τις υπόλοιπες χώρες που πέρασαν την ίδια ή ανάλογη εμπειρία σημαντικού δημόσιου χρέους εν μέσω οικονομικής κρίσης, θα τους πείσει για την ιδιαιτερότητα της ελληνικής περίπτωσης.