γράφει η Νάση Πετριτσοπούλου *
Με αεροβόλο
μάλλον σημάδεψαν άγνωστοι τα τζάμια
του κεντρικού κτιρίου στο 1ο
δημοτικό σχολείο Ελληνικού κάποια
στιγμή μέσα στο περασμένο Σαββατοκύριακο. Χθες, Δευτέρα 13 Οκτωβρίου βρήκαμε τα
σπασμένα γυαλιά και τις τρύπες να μας
φέρνουν στο μυαλό περιστατικά και
γεγονότα από άλλες εποχές…
Σχολείο:
καθημερινός τόπος συνάντησης, προσπέρασης
κι αναφοράς για τόσους ανθρώπους κι
ακόμα περισσότερες ηλικίες και ιδέες.
Από το σχολείο ερχόμαστε
όλοι, ακόμα κι αυτοί που
έχουν χρόνια να περάσουν την πόρτα του
κι εκεί επιστρέφουμε μοιραία οι
περισσότεροι, είτε για να εργαστούμε,
είτε κρατώντας από το χέρι το πρωτάκι
της καρδιάς μας.
Δε μας αρέσει
που μικραίνει στα μάτια μας, καθώς εμείς
μεγαλώνουμε ανεπανόρθωτα, αλλά τουλάχιστον
ελπίζουμε να βρούμε εκεί κάτι που να
μας θυμίζει τον εαυτό μας μαθητή, μιας
και η ανάμνηση του παιδιού μέσα μας
είναι από μόνη της η παρηγοριά και συχνά
το αντίδοτο της ενηλικίωσης…
Αλλά κι
εκείνο γερνάει μαζί μας και χρειάζεται
όλο και περισσότερη φροντίδα, ενώ
καθημερινά δέχεται σκληρές επιθέσεις
από τους επίσημους κι ανεπίσημους
επισκέπτες του!
Καταρχήν
κάθε σχολείο που σέβεται τον εαυτό του
έχει ένα κάγκελο λιγότερο, σαν βγαλμένο
δόντι… Πώς συμβαίνει και το κενό γίνεται
η δεύτερη και καλύτερη πόρτα του είναι
από μόνο του μυστήριο και κοινό μυστικό.