Κυριακή 17 Αυγούστου 2014

Γιατί η Ελλάδα κινείται σε ασταθές περιβάλλον

Στο Κυπριακό οι ΗΠΑ ευελπιστούν
ότι μέσα από μία συμφωνία-πακέτο,
που θα συμπεριλαμβάνει και την ενέργεια,
θα εξομαλυνθούν μερικώς και οι ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Η αναζωπύρωση σειράς συγκρούσεων δημιουργεί νέα δεδομένα στο παγκόσμιο και περιφερειακό γίγνεσθαι. Η Ελλάδα, διερχόμενη μία πρωτοφανή και πολυεπίπεδη κρίση, έχει εξασθενίσει διαπραγματευτικά σε μία συγκυρία όπου ενδέχεται να κριθούν (προσωρινά ή οριστικά) ζητήματα που άπτονται των συμφερόντων μας.

Με τη Λιβύη που βυθίζεται στο χάος, την Αίγυπτο να οδηγείται σε μία στρατοκρατούμενη «κοσμικότητα», τη Συρία να εξάγει κρίση και τζιχαντιστές, το Ιράκ που πασχίζει να διατηρηθεί σε μία ενιαία κρατική οντότητα, το Ισραήλ να εξουδετερώνει σήραγγες της Χαμάς, υψώνοντας απροσπέλαστα τείχη σε Παλαιστίνιους και ειρηνευτική διαδικασία, υβριδικές οντότητες, στερούμενες διεθνούς αναγνώρισης, να αναδεικνύονται σε ρυθμιστές (π.χ., Κούρδοι Ιράκ) και, τέλος, την αντιπαράθεση Δύσης-Ρωσίας να κλιμακώνεται, με έσχατο θύμα τις εμπορικές συναλλαγές, η οικοδόμηση ενός νέου συστήματος ασφαλείας καθίσταται επιτακτική ανάγκη, καθώς επιβεβαιώνεται η αποτυχία ανάγνωσης και αντιμετώπισης των σύγχρονων απειλών. Η μετατόπιση Ομπάμα, με το «πράσινο φως» που δόθηκε για αεροπορικές επιδρομές στο Ιράκ, σηματοδοτεί την αμφιταλαντευόμενη τακτική μεταξύ αποστασιοποίησης και εμπλοκής, ενώ η αυξανόμενη γεωπολιτική αστάθεια έχει αρχίσει να απηχεί αρνητικά και την παγκόσμια οικονομία, με πολλές συναλλαγές να διέπονται από μειωμένη εμπιστοσύνη και ανάλογο μετριασμό της κεφαλαιακής κινητικότητας.


Ο σύνθετος περίγυρος

Η δικαιοσύνη είναι σαν το φίδι - δαγκώνει μόνο τους ξυπόλυτους!

Αφιερωμένο στους δικαστές, που την Τετάρτη 30 Ιούνη 2014 αθώωσαν τους γκάγκστερς στη Νέα Μανωλάδα, παρότι ο εισαγγελέας ήταν καταπέλτης και πρότεινε την καταδίκη τους.

γράφει ο Γιώργος Χαρίσης*
 
Το μικτό ορκωτό εφετείο Πάτρας απάλλαξε τους κατηγορουμένους και μάλιστα ομόφωνα για να μην μπορεί να αμφισβητηθεί η ποινή και να ασκηθεί έφεση! 
 
Αν δεν απατώμαι όμως στη σύνθεση αυτών των δικαστηρίων οι τρεις είναι τακτικοί δικαστές και οι τέσσερεις πολίτες (ορκωτοί). 
 
Οι τρεις ανήκουν στη συντεχνία των δικαστών, που είναι ταγμένοι να υπερασπίζονται τα συμφέροντα της καθεστηκυίας τάξης και των αφεντικών τους, γι’ αυτό εξάλλου ανταμείβονται για τις πολύτιμες υπηρεσίες τους. Γι’ αυτούς ταιριάζει η αποστροφή του τραγουδιού της Μαρίας Δημητριάδη που λέει:«…σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί, τους έχω σιχαθεί».

Οι άλλοι τέσσερεις όμως; Αυτοί είμαστε όλοι εμείς, που τα θέλουμε όλα χωρίς να κάνουμε τίποτα, που θέλουμε ό,τι γίνεται να μην έχει κανένα ρίσκο. Φοβόμαστε την απόλυση, αλλά δεν αγωνιζόμαστε, ούτε φτιάχνουμε σωματείο, γιατί θα μας απολύσουν! Δεν θέλουμε την «αξιολόγηση»-απόλυση στο δημόσιο, αλλά θέλουμε και διασφάλιση ότι δεν θα μας κάνουν και τίποτα αν την αρνηθούμε!