γράφει η Νάση Πετριτσοπούλου
Στις γειτονιές της πόλης πέφτει σιγά σιγά η νύχτα.
Τι θα φάμε, έχει καμιά ταινία και ποιος θα βγάλει τον σκύλο βόλτα;
Ο άπλυτος κάδος, η σπασμένη πλάκα, το παρκαρισμένο αυτοκίνητο πάνω στο πεζοδρόμιο, το χαρτί που έγινε σκουπίδι ενώνουν τις σκιές τους.
Ένας δήμος που ετοιμάζεται για ύπνο, όπως τόσοι άλλοι…
Το θέμα είναι να μπορείς να ονειρεύεσαι την επόμενη μέρα που θα ξημερώσει…
…Αλήθεια πώς θα είναι;
Στο χάρτη θα βρίσκεται ακόμα το όραμα του Μητροπολιτικού Πάρκου;
Θα μπορείς να ελπίζεις σε μια βόλτα με το σκύλο, τα μωρά, την οικογένεια ή την κοπέλα σου στο μεγαλύτερο δημόσιο χώρο που μπορείς να ονειρευτείς ότι θα ήταν ποτέ ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ;
Εκεί που η ποδηλατογέφυρα οδηγεί στην παραλία του Αγίου Κοσμά περνώντας πάνω από την παραλιακή θα δώσουμε ξανά το ραντεβού μας. Πάρε την μπάλα μαζί, εγώ θα φέρω τις ρακέτες…
Θα δούμε, καθώς θα ξημερώνει, τη θάλασσα και θα είναι ακόμα ΔΙΚΗ ΜΑΣ.