γράφει η Νάση Πετριτσοπούλου *
Τρεις φορές τον χρόνο με πιάνει αλλεργία και δε θέλω να πάω στο σχολείο: όταν δίνουμε βαθμούς, όταν δίνουμε βαθμούς και όταν δίνουμε βαθμούς.
Για την ακρίβεια τα συμπτώματα ξεκινάνε λίγες μέρες πριν, τη στιγμή που η ονομαστική κατάσταση των μαθητών μου προσγειώνεται στο τραπέζι μπροστά μου.
Βλέπω τότε όλα τα ονόματα αλλιώς!
Ο Γιάννης μου είναι Ιωάννης, η Κατερίνα Αικατερίνη και ο Δημήτρης Δημήτριος… Τι μπελάς, Χριστέ μου, να πιάνω τον κατάλογο με τα άδεια κουτάκια, να ξέρω ότι στο τέλος θα τα γεμίσω, αλλά μέχρι την τελευταία στιγμή να παλεύουν μέσα μου γράμματα (ή αριθμοί, αναλόγως την τάξη) σε έναν αγώνα που γνωρίζω καλά κανένας δεν βγαίνει τελικά νικητής, ούτε καν ο άριστος!
Βαθμοί και έπαινοι δεν είναι παρά εργαλεία χειραγώγησης κι όποιος πάει να μου χρυσώσει το χάπι, θα περάσει δύσκολα.
Θα μου πεις πώς αλλιώς; Μη συνεχίσεις! Αλίμονο αν δεν υπάρχουν άλλοι τρόποι να δείξουμε σε έναν νέο άνθρωπο ότι εκτιμάμε την προσπάθειά του, ότι παρατηρούμε τις μικρές αλλαγές που κατορθώνει, ότι ανησυχούμε αν κάποια στιγμή παρατάει τα όπλα…
Τρόποι υπάρχουν, αλλά ποιος κάθεται να χαλάσει τη συνταγή της παράδοσης;
Στο σημερινό σχολείο κανένας. Έτσι το βρήκαμε ως μαθητές, έτσι το συνεχίζουμε ως δάσκαλοι κι έτσι θα το παραδώσουμε στα εγγόνια μας! Μια γραμμή παραγωγής που εκτείνεται στον χώρο και τον χρόνο, ολόισια σαν τη χωρίστρα του καλοχτενισμένου κεφαλιού.
Νικόλαος: Α, Αθανασία: Β…. Κολλάει το γράμμα ή το νούμερο στο χέρι, στο βλέμμα, στην σκέψη κι άντε να το ξεκολλήσεις και να πείσεις τα παιδιά πως όχι μην τρομάζετε, για μια στιγμή σας βάλαμε σημάδι… πάει τώρα τέλειωσε. Πάρτε το όνομά σας πίσω. Τι όμορφη φωνή έχεις, Βασιλική! Πόσο εκφραστικός είσαι όταν παίζεις τον ρόλο σου, Μάνο…
Κάτι τέτοια σκέφτομαι και συγχύζομαι ακόμα περισσότερο τις ώρες που σβήνω- γράφω στο μυαλό μου, σε μια απελπισμένη προσπάθεια να ισορροπήσω τα ανισόρροπα.
Πόσα χαρίσματα, πόσες προσπάθειες και δεξιότητες των παιδιών μας αγνοεί κι επομένως δεν αγκαλιάζει το σχολείο! Πόσο λίγα πράγματα γνωρίζουμε κι εκτιμάμε από αυτά που καταφέρνουν. Παιδιά-αθλητές, παιδιά-μουσικοί, παιδιά-ζωγράφοι, παιδιά-αγωνιστές (γιατί υπάρχουν κι αυτά, πολύ περισσότερα από όσα νομίζουμε). Δεν ξεκινάνε από την ίδια αφετηρία, δεν έχουν τις ίδιες ευκολίες και σίγουρα δεν αξίζουν τέτοια μεταχείριση.
Αλλά όχι, εμείς εκεί, με τη μεζούρα του Προκρούστη παλεύουμε να κάνουμε όλα τα παιδιά ίδια με το καλούπι του ενός που δεν υπάρχει πουθενά, παρά μόνο στη φαντασία μας.
Αυτά κι άλλα πολλά με βασανίζουν καθώς περνάω την πόρτα με τους βαθμούς στο χέρι και το κεφάλι σκυφτό, έτοιμη για το λάθος.
* η Νάση Πετριτσοπούλου
είναι εκπαιδευτικός
είναι εκπαιδευτικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου